Para 2030, la Unión Europea tiene como objetivo lograr una amplia gama de objetivos, de acuerdo con la estrategia “De la granja a la mesa” de la Comisión Europea. Desde un punto de vista político, el documento es la confirmación de una tendencia: las ideas verdes están ganando importancia en la política del día a día de Bruselas y están logrando muchos de sus objetivos con esta hoja de ruta.

De acuerdo con la Estrategia de Biodiversidad, que se presentó al mismo tiempo que la Estrategia “De la granja a la mesa”, la Comisión Von der Leyen parece ser más ecológica que sus predecesoras. ¿Pero esto también es bueno para los agricultores y los consumidores?

En el corazón de “De la granja a la mesa” está la reducción a la mitad de los pesticidas para 2030, incluidos los que la Autoridad Europea de Seguridad Alimentaria (EFSA) ha considerado seguros. Esto debería plantear preguntas a primera vista: si estos productos han sido seguros hasta ahora, ¿por qué deben reducirse? Si no se ha comprobado que sean seguros hasta ahora, ¿por qué no se han prohibido antes?

El objetivo de reducir a la mitad es incomprensible en este sentido. Si los productos fitosanitarios son fundamentalmente perjudiciales para la salud humana, el 50% restante es tan maligno como los que se eliminarán gradualmente.

La verdad es engañosa. Existe una discrepancia entre la retórica científica y política. La mayoría de los productos fitosanitarios establecidos han sido clasificados como seguros durante mucho tiempo, tanto por estudios independientes como por varias instituciones nacionales e internacionales.

Esto no ha impedido que muchos los cuestionen de todos modos, y con razón. Cambios en el conocimiento científico: quienes tienen nueva evidencia están obligados a presentarla en interés de la seguridad alimentaria. La ciencia no es una construcción estática grabada en piedra como una verdad única y absoluta.

Para los que se oponen a estos medios, no se trata de un debate científico, sino de una cuestión ideológica de principio. Las intervenciones en la naturaleza se ven con escepticismo, independientemente de su importancia para la seguridad alimentaria.

Estos activistas deben saber que no todo lo natural tiene que ser saludable: por ejemplo, los mohos naturales transportan aflatoxinas, que son responsables de una gran proporción de los casos de cáncer de hígado en el mundo. En África, el 40% de todos los casos de cáncer de hígado se atribuyen a las aflatoxinas.

Estos se han combatido con fungicidas durante muchos años, pero ahora se prohibirán cada vez más de estos productos.

A menudo es suficiente tener una conversación con un agricultor. Por el momento, la mayoría de la gente se queja de la falta de lluvia, pero a largo plazo, el catálogo cada vez más reducido de pesticidas permitidos es un problema real. Los insectos se comen las existencias, independientemente de lo que diga o regule la Comisión Europea.

Esto conduce a precios más altos en el supermercado, lo que es desastroso para muchas personas de bajos ingresos, especialmente en vista del desequilibrio económico actual. Este no es un problema principal para el comisario holandés de Cambio Verde, Frans Timmermans.

En un discurso ante la Comisión de Agricultura y Desarrollo Rural del Parlamento Europeo el 7 de mayo, dijo que estamos acostumbrados a la comida barata durante demasiado tiempo y que necesitamos un cambio de paradigma en términos de agricultura sostenible.

Si los consumidores soportan las consecuencias de tales experimentos y los agricultores no tienen otra alternativa que enfrentar los obstáculos de los problemas naturales, ¿no es hora de repensar nuestra política agrícola?

Originally published here.

Το νέο σχέδιο της ΕΕ για βιώσιμα συστήματα τροφίμων κινδυνεύει να βλάψει τόσο τους καταναλωτές όσο και τους αγρότες, γράφει ο Bill Wirtz.

Μέχρι το 2030, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει να επιτύχει ένα ευρύ φάσμα στόχων, σύμφωνα με τη στρατηγική «Farm to Fork» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Από πολιτική άποψη, το έγγραφο αποτελεί την επιβεβαίωση μιας τάσης: οι πράσινες ιδέες αποκτούν σημασία στην καθημερινή πολιτική των Βρυξελλών και επιτυγχάνουν πολλούς από τους στόχους τους με αυτόν τον χάρτη πορείας.

Σύμφωνα με τη στρατηγική για τη βιοποικιλότητα, η οποία παρουσιάστηκε ταυτόχρονα με τη στρατηγική «Farm to Fork», η Επιτροπή Von der Leyen φαίνεται να είναι πιο πράσινη από τους προκατόχους της. Αλλά αυτό είναι επίσης καλό για τους αγρότες και τους καταναλωτές;

Στην καρδιά του «Farm to Fork» βρίσκεται το μισό των φυτοφαρμάκων έως το 2030, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν βρεθεί ασφαλή από την Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA). Αυτό θα πρέπει να θέσει ερωτήσεις εκ πρώτης όψεως: εάν αυτά τα προϊόντα ήταν ασφαλή μέχρι τώρα, γιατί πρέπει να μειωθούν; Αν δεν έχουν βρεθεί ασφαλείς μέχρι τώρα, γιατί δεν έχουν απαγορευτεί νωρίτερα;

Ο στόχος της διχοτόμησης είναι ακατανόητος υπό αυτήν την έννοια. Εάν τα φυτοπροστατευτικά προϊόντα είναι θεμελιωδώς επιβλαβή για την ανθρώπινη υγεία, τότε το υπόλοιπο 50% είναι εξίσου κακοήθη με αυτά που θα καταργηθούν.

Η αλήθεια είναι δύσκολη. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ της επιστημονικής και της πολιτικής ρητορικής. Τα περισσότερα καθιερωμένα προϊόντα προστασίας των φυτών έχουν από καιρό χαρακτηριστεί ως ασφαλή, τόσο από ανεξάρτητες μελέτες όσο και από διάφορους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.

Αυτό δεν εμπόδισε πολλούς να τις αμφισβητήσουν ούτως ή άλλως, και δικαίως. Οι επιστημονικές γνώσεις αλλάζουν: όσοι έχουν νέα στοιχεία υποχρεούνται να το παρουσιάσουν προς το συμφέρον της ασφάλειας των τροφίμων. Η επιστήμη δεν είναι ένα στατικό κατασκεύασμα που τίθεται σε πέτρα ως μοναδική και απόλυτη αλήθεια.

Για τους αντιπάλους αυτών των μέσων, δεν πρόκειται για επιστημονική συζήτηση, αλλά για ιδεολογικό ζήτημα αρχής. Οι παρεμβάσεις στη φύση αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό, ανεξάρτητα από το πόσο σημαντικές είναι για την επισιτιστική ασφάλεια.

Αυτοί οι ακτιβιστές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν είναι όλα τα φυσικά που πρέπει να είναι υγιή: για παράδειγμα, τα φυσικά καλούπια φέρουν αφλατοξίνες, οι οποίες είναι υπεύθυνες για ένα μεγάλο μέρος των περιπτώσεων καρκίνου του ήπατος στον κόσμο. Στην Αφρική, το 40% όλων των περιπτώσεων καρκίνου του ήπατος αποδίδεται σε αφλατοξίνες.

Αυτά έχουν καταπολεμηθεί με μυκητοκτόνα για πολλά χρόνια, αλλά όλο και περισσότερα από αυτά τα προϊόντα πρέπει τώρα να απαγορευτούν.

Συχνά αρκεί να συνομιλείς με έναν αγρότη. Προς το παρόν, οι περισσότεροι παραπονούνται για έλλειψη βροχής, αλλά μακροπρόθεσμα, ο συρρικνωμένος κατάλογος των επιτρεπόμενων φυτοφαρμάκων είναι ένα πραγματικό πρόβλημα. Τα έντομα καταναλώνουν αποθέματα, ανεξάρτητα από το τι λέει ή ρυθμίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Αυτό οδηγεί σε υψηλότερες τιμές στο σούπερ μάρκετ, το οποίο είναι καταστροφικό για πολλούς χαμηλού εισοδήματος άτομα, ιδίως ενόψει της τρέχουσας οικονομικής ανισορροπίας. Αυτό δεν αποτελεί πρωταρχικό πρόβλημα για τον Ολλανδό Επίτροπο για την Πράσινη Αλλαγή Frans Timmermans.

Σε ομιλία του στην Επιτροπή Γεωργίας και Ανάπτυξης της Υπαίθρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 7 Μαΐου, είπε ότι έχουμε συνηθίσει για φτηνά τρόφιμα για πολύ καιρό και ότι χρειαζόμαστε μια αλλαγή παραδείγματος όσον αφορά τη βιώσιμη γεωργία.

Εάν οι καταναλωτές φέρουν τις συνέπειες τέτοιων πειραμάτων, και οι αγρότες δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση αλλά να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια των φυσικών προβλημάτων, δεν είναι καιρός να επανεξετάσουμε τη γεωργική μας πολιτική;

Originally published here.

The EU’s new blueprint for sustainable food systems risks hurting both consumers and farmers, writes Bill Wirtz.

By 2030, the European Union is aiming to achieve a wide range of goals, according to the European Commission’s “Farm to Fork” strategy. From a political point of view, the document is the confirmation of a trend: green ideas are gaining in importance in Brussels’ day-to-day politics and are achieving many of their goals with this roadmap.

In line with the Biodiversity Strategy, which was presented at the same time as the “Farm to Fork” Strategy, the Von der Leyen Commission seems to be greener than its predecessors. But is this also good for farmers and consumers?

At the heart of “Farm to Fork” is the halving of pesticides by 2030, including those that have been found safe by the European Food Safety Authority (EFSA). This should raise questions at first sight: if these products have been safe until now, why do they need to be reduced? If they have not been found to be safe so far, why have they not been banned earlier?

The target of halving is incomprehensible in this sense. If plant protection products are fundamentally harmful to human health, then the remaining 50% is just as malignant as those that will be phased out.

The truth is tricky. There is a discrepancy between scientific and political rhetoric. Most established crop protection products have long been classified as safe, both by independent studies and by several national and international institutions.

This has not prevented many from questioning them anyway, and rightly so. Scientific knowledge changes: those who have new evidence are obliged to present it in the interest of food safety. Science is not a static construct that is set in stone as a unique and absolute truth.

For opponents of these means, it is not a scientific debate, but rather an ideological question of principle. Interventions in nature are viewed with scepticism, regardless of how important they are for food security.

These activists should know that not everything natural has to be healthy: for example, naturally occurring moulds carry aflatoxins, which are responsible for a large proportion of the world’s liver cancer cases. In Africa, 40% of all liver cancer cases are attributed to aflatoxins.

These have been combated with fungicides for many years, but more and more of these products are now to be banned.

It is often enough to have a conversation with a farmer. At the moment, most people complain about a lack of rain, but in the long term, the shrinking catalogue of permitted pesticides is a real problem. Insects eat up stocks, regardless of what the European Commission says or regulates.

This leads to higher prices in the supermarket, which is disastrous for many low-income earners, especially in view of the current economic imbalance. This is not a primary problem for the Dutch Green Change Commissioner Frans Timmermans.

In a speech to the European Parliament’s Committee on Agriculture and Rural Development on 7 May, he said that we have been accustomed to cheap food for too long and that we need a paradigm shift in terms of sustainable agriculture.

If consumers bear the consequences of such experiments, and farmers are left with no alternative but to face the hurdles of natural problems, is it not time to rethink our agricultural policy?

Originally published here.